Herman Kuiphof waarschuwde het Nederlandse volk in 1974 voor de listen van een verloren geachte tegenstander. Die waarschuwing had hij in de maanden naar de verkiezingsdag opnieuw kunnen laten horen. Gisteravond kraaide een verliezer dat hij gewonnen had en een winnaar besefte dat hij verloren had.
Niet de verantwoordelijke minister-president wordt afgerekend op de groeiende islamisering, de afkalvende veiligheid, de zorgwekkende status van de zorg en het destabiliseringseffect van de migrantengroei. Nee, het electoraat stuurt de vice minister-president met pek en veren Den Haag uit. Onmiddellijk bekroop mij de gedachte dat Nederlandse politici en hun electoraat opnieuw bevestigden vreemde wegen te bewandelen.
Wie kan mij verklaren dat media en een groot aantal Nederlanders de lijsttrekker van de winnende verliezer regelmatig hebben beschuldigd van volksverlakkerij en liegen en vervolgens gaan zij toch achter deze volksverlakker staan? Een man die het niet zo nauw met de waarheid blijkt te nemen? Wie kan mij verklaren dat er bij het militaire segment een groot deel meent dat het defensiegedachtengoed, ondanks de decennialange bezuinigingen geleid door VVD-ministers, bij de winnende verliezer het beste gewaarborgd is? Een lijsttrekker die met geen woord heeft gerept over de stuitende status van het Nederlandse veiligheidsapparaat? Is er nu werkelijk niemand onder het electoraat, die zich bij het bestuderen van het verkiezingsresultaat echt zorgen gaat maken over de sluipende islamisering, nu de adepten van Erdogan een geslaagde greep naar zetels in ons parlement hebben gedaan? Zijn er nog mensen in Nederland die vaststellen dat de deconfessionalisering, aanvankelijk vooral herkenbaar door het teruglopende kerkbezoek en verdwijnen van kerken als gebedshuizen, nu ook herkenbaar is in een verlies van zetels in het parlement? Is er dan niemand die zich verbaast over het succes van een plastic politicus die zich staande kan houden door het gelikte gebruik van andermans citaten of het opentrappen van open deuren? Is er nog iemand…?
In mijn artikel “De Ankara-Raqqa-connectie” van 15 maart 2017 had ik mijn vrees al op papier gezet. Ik vermoedde dat een groot aantal kiezers gevoelig zou zijn voor de manier waarop de minister-president de slimme trucjes van de sultan in Ankara trachtte te pareren. Die kiezers beseften niet dat die sultan heel slim een plannetje in elkaar geschroefd had om twee vliegen in een klap te slaan: de Turkse staatsburger met het dubbele paspoort te stimuleren om op meneer Kuzu te stemmen en later in het jaar het referendum op een voor Ankara positieve manier te ondersteunen. In ieder geval heeft de lijsttrekker van de winnende verliezer daardoor de schade kunnen beperken. Hopelijk beseft hij dat.
In de veronderstelde winnaarseuforie kwam de lijsttrekker weer met de kreet: ‘het verkeerde populisme’ op de proppen. Hij kon het blijkbaar niet nalaten om 13% van het Nederlandse electoraat als dom en hufterig weg te zetten. In dezelfde ademtocht vertelde hij de samenleving om Nederland weer bij elkaar te willen brengen en de stabiliteit in de Nederlandse samenleving te herstellen. Dan start je dat streven naar samenhang en stabiliteit toch op een wel heel merkwaardige manier, zou ik zeggen. Af en toe vraag ik me af of politici wel eens de moeite nemen om hun eigen toespraken en uitspraken nog eens op toonzetting en strekking te evalueren. Blijkbaar is dat voor het gros te veel moeite. De winnende verliezer die herhaaldelijk erkent een populist te zijn. Weliswaar aan de goede kant van de streep. Maar toch een populist, terwijl hij dat begrip kokhalzend het afgelopen jaar de deur heeft gewezen. Bovendien erkent hij dat het hem de afgelopen zes jaar niet is gelukt van de Nederlandse samenleving een coherent geheel te maken en hij blijkt naar eigen zeggen er niet in geslaagd te zijn om die samenleving de noodzakelijke stabiliteit te geven.
Vandaag is het kwartetten begonnen. Iedere lijsttrekker heeft bij de winkel om de hoek een eigen spel kaarten met een eigen format gekocht. Als het spel wordt gespeeld constateren ze al snel dat die verschillende kaart-uitvoeringen het kwartetten toch wel heel complex maken. De reclamefolders die op tafel liggen worden verfrommeld in de vuilnisbak gekieperd en het spel start opnieuw, zonder kaarten op tafel te leggen. Iemand probeert nog met zachte stem te wijzen op de voorkeuren en behoeftes van de Nederlandse samenleving. De voorzitter laat breed lachend de bril op de neus dansen en vraagt de daredevil waar hij het over heeft. Hoezo behoeftes en voorkeuren van het volk? Dat bepalen wij de alleswetende politieke elite laat hij terloops uit de mond glippen en plaatst zijn eigen agendapunten op tafel.
Wat er uit zal komen? Vermoedelijk geen maatregelen om de status van de krijgsmacht en politie op korte termijn te verbeteren en die op de lange termijn een stabiele fundering te geven. Vermoedelijk ook geen maatregelen om de toestroom van moslimmigranten en gelukszoekers uit Oost-Europa, Noord-Afrika, het Indische subcontinent en jihadveteranen te reguleren en te minimaliseren. Vermoedelijk geen maatregelen om de sluipende islamisering een halt toe te roepen. Vermoedelijk geen maatregelen om de zorg voor onze bejaarde medemens draaglijker te maken. Vermoedelijk wel het verder pamperen van minderheidsgroeperingen, streven naar meer EU, streven naar meer diversiteit bij de overheid, streven naar het realiseren van quota voor het midden- en topmanagement bij overheden en bedrijven.
Maar… we hebben altijd nog de volgende verkiezingen! Om opnieuw de verkeerde keuzes te maken.