Boek: De voorlaatste oorlog

Dit is geen politiek-correct boek. Verre van dat! Het is mijn manier om in romanvorm mijn mening te geven over wat achtereenvolgende regeringen sinds 1991 met onze trotse Krijgsmacht hebben uitgevreten en wat het zorgwekkende resultaat zou kunnen zijn van hun laffe en onnadenkende optreden. En achter hun ruggen de acht generaties van wegkijkende generaals die deze ontwikkelingen uit carrièreoverwegingen zonder morren hebben geaccepteerd, doch bij hun afscheid wel luid hebben geroepen dat “het zo niet langer kan”! Ná hun afscheid! Niet tijdens hun carrière.

Ik besef dat wanneer ik dit boek vijftien jaar geleden had geschreven, ik op het Binnenhof zou zijn “onthoofd”. Ik zou op het eind van mijn carrière, als ik althans voordien niet reeds bij het grof vuil zou zijn gezet, vermoedelijk de aangewezen verantwoordelijke officier zijn geworden voor het uitdelen van rollen WC papier in de legerplaats Oirschot. Maar nu ik geen formele banden met mijn vroegere werkgever heb, vind ik, dat ik de ontwikkelingen die er momenteel gaande zijn in de relatie tussen het vrije Westen en de kleptocratische, imperialistische, Maffiastaat Rusland, het beste kan weergeven in een roman die vermoedelijk door velen, vooral Nederlanders van linkse signatuur, beoordeeld zal worden als “Oorlogshitserij”! of: “het aankweken van verwerpelijke, ziekmakende angstneuroses”! Oh dear! How sad! Never mind![1]

Ik lig daar nog geen minuut wakker van en ik wil, ondanks de niet te vermijden partij links moddergooien, toch mijn zorgen en onvrede uitdragen over wat er in de nabije toekomst zou kunnen gebeuren wanneer wij in het Westen maar blijven toegeven aan de chantage van Vladimir Vladimirowitz, beter bekend als Putin. Zijn manier van “overleg” en “samenwerking” is, dat wij geven en hij neemt. Het beste voorbeeld is het zogenaamde “Vredesoverleg over Syrië” dat een eclatante diplomatieke overwinning is voor Putin. Immers, hij gaat SAMEN met de wereldmacht Amerika aan tafel zitten en zal “trachten” op basis van gelijkheid om de operaties op elkaar af te stemmen. Om Amerika zo ver te krijgen was het dreigen met bombardementen op posities van de Syrische Democratische Oppositie (en eventueel inbegrepen de Amerikaanse posities) voldoende. “Wanneer jullie niet instemmen met een “gezamenlijk” vredesoverleg, dan bombarderen wij jullie desnoods gewoon mee!

Een ruggengraatloze Kerry wist niet hoe snel hij aan de chantage van Lavrov toe moest geven. Tijdens een persconferentie aan het eind van de “besprekingen” bleek uit de body language duidelijk wie er als winnaar uit de discussies was gekomen. Een overtuigende Lavrov die het initiatief nam tijdens die persconferentie en een stuntelige Kerry die geen raad wist met zijn oortelefoons en die moeite had om zijn speech te vinden.

Ik woon nu al weer twaalf jaar in Litouwen, ongeveer vijftig kilometer vanaf het IJzeren Gordijn, dat niet langer als “voormalig” kan worden gekwalificeerd, want het bestaat feitelijk opnieuw. Bij een kort bezoek aan Rusland voor het schrijven van een van mijn romans moest ik de Litouws-Russische grens oversteken. Wel, ik ben kort na de Tweede Wereldoorlog geboren, maar bij het naderen van de grenspost, kreeg ik hetzelfde gevoel als “John Doe” toen hij in 1944 op OMAHA probeerde de eerste duinenrij te bereiken. Ik voel dagelijks de toenemende angst van de bevolking van dit land en haar Baltische buren over de manier waarop het Kremlin er in blijft volharden dat het de bestaande grenzen van 1991 niet wenst te accepteren en uit is op een herstel van de geografische status quo van vóór het imploderen van de Sovjet Unie. Bovendien gruwt het grootste deel van de Litouwse bevolking over de gespierde uitlatingen van de Amerikaanse Republikeinse presidentskandidaat die tijdens zijn campagne al heeft laten doorschemeren dat hij “een betere verstandhouding wil met Putin”. Dat betekent in concreto dat hij om te beginnen, onder luid gejuich van het Kremlin, de Oekraïense Krim afschrijft. Dat hij over een militaire veiligheidsgarantie voor de Baltische landen schamper zijn schouders ophaalt, kan een volgend succes worden voor de roofzuchtige kleine Tsaar.

Het boek is dus niet bedoeld om te amuseren (en zal dat nauwelijks doen), maar om met argumenten te waarschuwen.

—————————–