Belediging
In Duitsland is de belediging van een buitenlands staatshoofd strafbaar; ook als het gaat om Turkse dictators. Doch wie bepaalt wat een belediging is, als dit niet in de wet staat? Zijn feiten dan strafbaar, zoals bij Griekse leugenaars, Noord-Koreaanse criminelen, Russische moordenaars, corrupte Fransen en Zuid-Afrikanen, Italiaanse maffiosi en Duitse manipulators? Of zijn juist onwaarheden strafbaar, die even moeilijk te bewijzen zijn…
Grieks scenario
De Grieken en Turken hebben één dingen gemeen: ze weten hoe de EU moet worden gechanteerd en misleid. Inmiddels zijn alle Griekse beloftes niets waard gebleken en staat vast dat de Europese landen en de IMF hun miljarden nooit zullen terugkrijgen. Sterker nog, er moeten nog vele miljarden worden geschonken om de Griekse economie op gang te helpen. Kennelijk gaat het hier om een gesubsidieerde economie die erop neerkomt dat wij de Griekse belastingen financieren, zodat de elites, kerken en bankenmaffia daar buiten schot blijven en de fraude en schending van afspraken gewoon door kunnen gaan. Een scenario dat voor de Turkse regering een aantrekkelijk voorbeeld lijkt voor het gijzelen van de zwakke, ruggengraatloze EU. Want ook de absurde ‘flinkheid’ van Merkel zal uiteindelijk onbetaalbaar blijken en Duitsland in grote problemen brengen.
Privé bezoek
Het is onbegrijpelijk dat het bezoek van de Marokkaanse koning als een privé aangelegenheid wordt beschouwd. Wie bezocht hij dan en waarom de media erbij? Of had hij vooral een boodschap voor onze regering: kijk eens goed waarom veel Marokkanen zo slecht geïntegreerd zijn. Ondanks hun extra paspoort zijn het nog steeds Marokkanen die slechts één loyaliteit kennen en dat is niet de Nederlandse samenleving. Daarvan eisen ze slechts hun ‘rechten’ en ik, hun koning, keur dit goed zoals ook bij de recente onderhandelingen met Den Haag duidelijk is gemaakt.
Spelbederver
De Franse krant Le Figaro zou Nederland beschouwen als een ‘spelbederver’ binnen de EU. Een groter compliment is nauwelijks denkbaar, gezien de Franse belangen die altijd al groter waren dat het gemeenschappelijke belang. Wat dat laatste ook moge zijn, want zelfs Timmermans begint te zagen aan de EU-verdragen zoals dat van Dublin. Het Schengen-verdrag staat eveneens op de tocht; ook bij de Fransen die in 2005 bepaald geen pro-Europese houding toonden bij de goedkeuring van de EU-grondwet. En de relaties met Groot-Brittannië, Griekenland, Roemenië, Bulgarije en Polen zijn eveneens bekoeld, net als met Israël, Rusland, Syrië en straks Oekraïne en Turkije. Want zelfs de paragraaf over militaire samenwerking in het Oekraïne-verdrag is even waardeloos als de ‘versterkte’ Europese grensbewaking. De militaire macht van de Europese landen en de bereidheid de grenzen echt te bewaken zijn reeds lang verdwenen tot grote ongerustheid in de Baltische staten en tot vreugde van Rusland, Turkije, de VN en de mensensmokkelaars.
Tegenaanval
Door tv-zender WDR is een tegenaanval ingezet op de uitkomst van het Oekraïnereferendum: zowel de organisatoren als de tegenstemmers zijn extreem-rechts. Kennelijk moeten de Duitse kijkers worden gehersenspoeld omtrent de motieven van de anti-EU beweging. Merkwaardig, daar dezelfde zender wel de tegenaanval vanuit het Ministerie van Binnenlandse Zaken van de deelstaat Nordrhein-Westfalen aan de kaak stelt, waarmee werd geprobeerd het woord ‘verkrachting’ in de Keulse politierapporten over de Oudjaarsnacht te schrappen. Het zal toch niet zo zijn dat de Duitse ambassadeur in Den Haag de term ‘extreem rechts’ heeft gebruikt tegenover journalisten, want dan wordt het alsnog een Geuzennaam.
Zuur
De druiven zijn zuur voor sommige voorstanders van het associatieverdrag. De lage opkomst zou een teken zijn dat veel kiezers het referendumgebruik afwijzen. Zou dit argument ook zijn gebruikt, indien de voor-stemmers hadden gewonnen? Beter lijkt de stelling dat de grote massa kennelijk vertrouwen heeft in het kabinet, doch ook daar is op af te dingen. Niet alleen door te verwijzen naar de verzamelde handtekeningen voor dit referendum en de gang van zaken bij de vorige keer (EU-grondwet), doch vooral naar de toenemende kritiek op het beleid en de schandalen die dit kabinet, de EU en politici in het algemeen teisteren. Miljoenen kiezers hebben inzicht gekregen in de Van Rey-mentaliteit op alle niveaus en hun vertrouwen in de rechtsstaat verloren. Bovendien verwachten ze dat bij een ’tegen’-uitkomst de regering en Brussel wel een list zouden bedenken om het verdrag van kracht te verklaren. Dit laatste is niet eens echt nodig zoals blijkt bij de reeds in werking zijnde handelsparagraaf waarmee meteen de leugen over de noodzaak daarvan is ontmaskerd. Die ‘toekomstige’ voordelen zouden immers al merkbaar aanwezig moeten zijn.