Quo vadis Erdogan?

De Turkse tiran heeft vandaag – zondag 23.06 – flink om zijn oren gekregen… Eindelijk! Het land glijdt al jaren gestaag af dankzij Erdogan, de ‘simpleton’ die niet inziet hoe hij zijn land naar de donder helpt in zijn gebrek aan gezond verstand en algemene ontwikkeling.

Erdogan
Afb: Wikimedia

Zelf heeft hij goud binnengeharkt tijdens de oorlog met Isis door samen met zijn zoon Bilal olie uit Mosul te stelen en in scheepsladingen te verhandelen richting Japan. Toen Bilal dacht zich rustig aan het witwassen der miljarden te kunnen wijden – veilig uit zicht, in Italië – kon hij nog op het nippertje naar papa’s veilige armen ontkomen voordat hij gearresteerd zou worden. De Erdogan’s zijn schatrijk, maar het land lijdt onder zijn kortzichtige ego.

In “ Geen leedvermaak over Turkije” (dd.25.08.2018) beschreef ik dit momentum in de richting van een bananenrepubliek; inmiddels zijn wij een klein jaartje verder, maar deze drammer gaat gestaag verder op dat pad in zijn domheid die een existentiële bedreiging gaat vormen voor het voortbestaan van zijn zestienjarige (schrik-)bewind. Vandaag ging Istanbul naar de stembus, voor de 2e keer in luttele maanden, omdat Erdogan de vorige burgemeestersverkiezing nogal ‘teleurstellend’ vond en ‘goede verliezers’ zijn in Turkije in de minderheid t.o.v. alle ‘slechte winnaars’.

Er is nu beslist of het laatste stukje democratisch vernis in Turkije’s korte democratische geschiedenis eraan moest geloven en Turkije definitief zou toetreden tot de rangen der fascistische broeders als Moskou en Peking, maar Erdogan heeft het onderspit gedolven.

Dankzij deze ‘slechte verliezer’ dringt het nu des te meer door tot veel Turken dat Erdogan’s greep op het land aan het verslappen is, want nu hij de verkiezingen vandaag met 54% heeft verloren worden de barsten in de fundamenten van zijn bouwwerk zichtbaar. Erdogan’s kandidaat en vriendje Binali Yildirim was premier voordat Erdogan die positie overbodig maakte, terwijl de 14 jaar jongere Ekrem Imamoglu, die voor de verkiezingen van maart jl. al burgemeester was voor de Republikeinse Volks Partij (CHP) van een voorstadje van Istanbul, wordt gezien als een verademing na de ervaringen met de incompetente Erdogan. Volgens Soner Cagaptay van het ‘Washington Institute for Near East Policy’s’, een ervaren rot in de Turkse politiek, creëert Imamoglu de hoop op verandering, iets wat sinds 1994 niet meer gezegd kan worden van Erdogan, toen hij ook burgemeester werd van Istanbul om vervolgens alle democratische concurrentie onder zijn hak te verpulveren in zijn megalomane streven. Istanbul is een kwart eeuw in handen gebleven van Erdogans AKP en met 31 % van het BNP is Istanbul essentieel, vandaar Erdogan’s insistentie op “eerlijke verkiezingen” die hem nu eenmaal na aan het hart liggen. De hoofdstad Ankara – waar hij ook al verloor, net als in Izmir – valt daarbij in het niet en kan slechts bogen op een presidentieel paleis met duizend kamers.

De bevolking van Istanbul is de corruptie van de AKP zat en stemde hem weg in maart, temeer ‘omdat iedereen de schuld heeft aan de huidige crisis’ behalve natuurlijk de Messias Erdogan…

In maart gaven zij in de eerste verkiezing al een duidelijk signaal af, al was de marge van < 1 % erg dun, maar gegeven de corruptie van de AKP zal die marge wel veel ruimer zijn geweest. Het onkreukbare hoogste electorale Hof van het land moest heel hard nadenken maar vond uiteindelijk dat Erdogan niet teleurgesteld mocht worden toen hij zich beriep op “keiharde bewijzen van vervalsing der maart-verkiezingen”, zonder die ooit aan te tonen, maar de polls suggereerden al dat Imamoglu wéér ging winnen, dus Erdogan zal zich wel weer van zijn beste kant laten zien…

In ieder geval kan hij, dankzij de duizenden waarnemers in de stembureaus, niets roepen over ‘vuil spel’, maar zijn eeuwige geleuter over samenspanning van Imamoglu met Fetullah Gulen komt iedereen langzamerhand de neus uit. Uiteraard leunt Imamoglu ook naar de ‘terroristen’ van de PKK die weer de doodzonde begaat om Egypte’s president al Sisi aardiger te vinden dan Erdogan. Of je van de hond of de kat gebeten wordt!

Moraal van dit verhaal: Er is een lichtpuntje voor het arme land dat in een diepe recessie zit van Erdogan’s eigen makelij, hoewel Erdogan’s schoonzoon Albayrak hem een aardig handje meehielp als minister van financiën ( waar hij alles van weet, vooral van bankrekeningen op Cyprus).

Diverse ex-ministers uit de AKP gelederen, zoals Albayrak’s voorganger ex-minister Ali Babacan maakten al een concept voor een nieuw economisch plan om de rot te stoppen en de voormalige president Abdullah Gul en de ex-minister van buitenlandse zaken Ahmet Davutoglu, maakten ook al hun twijfels kenbaar over deze verkiezings-farce in Istanbul.

Erdogan lijkt de controle over de nationalistische beweging kwijt te zijn en zijn ultra nationalistische partner de MHP – de motor achter deze chicanes – lijkt Erdogan nog overeind te houden. Dit worden interessante tijden voor de Turkse politiek en, naar analogie, voor onze 5e colonne van Denk.


.

Deel dit:
0 0 stemmen
Artikel waardering
Abonneer
Laat het weten als er

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties