Ontmanteling van een voorbeelddemocratie

“Wij moeten open en tolerant zijn voor de islam en de moslims zodat zij dat ook tegen ons zullen zijn als wij in de minderheid zijn” (Jens Orback, voormalig Zweeds minister van o.m. integratie op 18 augustus 2007).

Sociale markteconomie, een uitgebreid sociaal stelsel, bijna volledige werkgelegenheid en het laagste criminaliteitscijfer, zo afficheerde Zweden de achterliggende decennia zichzelf. De kosten van het realiseren en in standhouden van een bijna Utopiaanse samenleving hielden opvolgende Zweedse regeringen angstvallig in de binnenzak. Het Europese linkse politieke segment keek vertederd toe hoe die samenleving in hun ogen floreerde en in stilte wensten velen van hen dat ook hun samenlevingen er zo uit zouden zien. Zoals gewoonlijk waren politici blind voor de negatieve effecten die door het voortdurend verleggen van normen en waarden op de langere termijn ongetwijfeld zouden komen.

Jaloers keken Duitse en Nederlandse politici naar de fundering waarop dit linkse luchtkasteel gebouwd is. Linkse beginselen als notoir wensdenken, structureel wegkijken en over the top tolerantie bleken de gewenste instrumenten te zijn om een soortgelijk bestel in Duitsland en Nederland van de grond te trekken, Maar dan moest je als linkse wel een vinger in de pap hebben. Dus werd in Nederland driftig in het lobbycircuit geroeid. Linkse infiltraties in Raad van State, SER, Algemene Rekenkamer, Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR), Commissarissen van de Koning, burgemeesters, onderwijs, wetenschappelijke onderzoeksorganen, rechtelijke macht, politie en een stevige instroom in het politieke circuit van voormalige functionarissen uit de zieligheids- en groene industrie gemengd met voormalige activisten van o.m. Greenpeace. Die infiltraties hebben ertoe bijgedragen dat in het achterliggende decennium de nieuwkomer een hogere prioriteit heeft gekregen dan de hardwerkende Nederlander die zich braaf aan de wetten hield en trouw de schatkist wilde vullen.

Nederland en Duitsland hadden de afslag naar de Utopiaanse samenleving genomen en de migratiecrisis zou de lakmoestest zijn voor de sterk naar links getrokken samenlevingsmodellen in Noord- en West-Europese landen. De eerste migranten waren nog niet aan de horizon verschenen of Frau Merkel en de marionetten in Nederland en Europese Unie openden hun deuren en nodigden hen uit een deel van de Noord-Europese welvaart op te komen halen. Het ingesleten westerse schuldgevoel verhinderde dat van die arme migrant een tegenprestatie werd geëist. En ze kwamen. Drommen jonge assertieve mannen en af en toe een gezin bij wie de ellende van een oorlog in de ogen te lezen was. Het viel wel op dat het merendeel de islam beleed, maar gelet op de mogelijkheden die een nieuw Europees thuisland hen kon bieden, zou dat nooit problemen opleveren. Linkse politici wisten zeker dat migranten (of asielzoekers zoals zij die mensenstromen voortdurend liefkozend noemden) hun onbegrensde dankbaarheid zouden vertalen in een substantiële bijdrage aan de verruiming van de nationale welvaart. Ze gingen er achteloos aan voorbij dat economische vluchtelingen de meerderheid van die migrantenstromen vertegenwoordigden en konden ze niet geloven dat de asielwens niet is gericht op de groei van welvaart en veiligheid van het nieuw gekozen thuisland, maar op het thuisland – of zelfs thuislanden – waar met hulp van de links georiënteerde hulpverleningsinstanties het meeste geld en de hoogste uitkeringen, zonder tegenprestaties snel binnen gehaald kunnen worden. Volgens Peter Siebelt cementeerde de linkse gutmensch het fundament van het islamisme in Europa.

Helaas bleek die veronderstelde ideale Zweedse samenleving niet bestand te zijn tegen de effecten van tribale normen en waarden van nieuwkomers en een instorting van de ideale democratie bleek een kwestie van tijd te zijn. Zweedse politici die nog steeds de linkse beginselen in de praktijk wilden toepassen, gooiden desondanks de grenzen open en verleenden nieuwkomers vrijheden waarvoor de autochtone Zweedse burger jaren voor moest ploeteren. In het artikel “De Zweedse Spiegel” is uiteengezet waarin het allemaal heeft geresulteerd. Getto´s met no go-zones, straatverboden voor in zwarte gewaden geklede vrouwen, groeiende criminaliteit en territoriale conflicten tussen etnische entiteiten uit Noord-Afrika en de Sub-Sahel, kansarme personen met een laag opleidingsniveau en geringe arbeidsparticipatie leidend naar hoge werkeloosheid en explosief groeiende sociale voorzieningen en daarmee verbonden kosten. Het Zweedse bestel wordt van binnenuit opgegeten en de doorsnee Zweed vertrekt uit de steden en probeert elders zijn heil te zoeken: vluchtelingen in hun land van geboorte. Hoewel het overduidelijk is waardoor en door wie het sloopproces van het Zweedse staatsbestel in gang is gezet, blijven officiële functionarissen zich verschuilen achter een romantische semantiek om de ontwikkelingen niet te benoemen als uitingen van islamisme en in diens spoor islamitisch extremisme dat zich bedient van terroristische en criminele instrumenten en middelen.

Jens Orback. Afb: wikimedia. https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Jens_Orback_2014.jpg

Jens Orback is een linkse politicus die de islam door een liberaal prisma heeft bekeken en vervolgens een boodschap vol hoop en positieve verwachtingen heeft uitgesproken. In de afgelopen jaren heeft de Zweedse politiek op die manier binnenkomende moslims en het islamisme benaderd. Het resultaat van die zachte benadering? Zweden is in moreel opzicht failliet en bevindt zich in financieel opzicht in een neerwaartse spiraal. De Zweedse minister van Financiën beweerde een aantal weken geleden zelfs dat er serieuze problemen waren bij de belastingen. De politie heeft de witte vlag gehesen en ligt op zijn rug. Migranten agressiviteit tegen politie, hulpverleners, homoseksuelen, Joodse burgers en vrouwen is dagelijkse routine geworden. Wapendelicten nemen schrikbarend toe. Rellen en vernielingen in voorsteden waar het merendeel van de bewoners uit migranten bestaat, slepen zich dagenlang voort. Bendes nemen stap voor stap hele wijken over en bepalen daar het dagelijkse leven. Het Zweedse democratische bestel is op zijn retour, staat met de rug tegen de muur en nog steeds willen Zweedse politici de problematiek niet op de juiste wijze benoemen en in kaart brengen.

Zweden houdt de rest van Europa opnieuw in spiegel voor en deze keer is het beeld niet stralend en helder, maar duister en verwrongen. Frau Merkel en Rutte weigeren dat verwrongen en duister spiegelbeeld als een onomkeerbare realiteit te erkennen. Wanneer de gebeurtenissen rond de onlangs gehouden G 20-conferentie waar links-extremisten en anarchisten hebben huisgehouden met het doel om de gevestigde orde de maat te nemen, dagelijkse routine wordt, betekent dat het einde van de wereld zoals we die uit de vorige eeuw kennen. Aangevallen door islamitische, links extremistische en anarchistische krachten spat het westerse democratische model naar de ideeën van Montesquieu in stukken uiteen en is het de vraag wie in staat is om die puzzelstukken op te rapen en samen te voegen en hoelang die persoon of personen nodig denken te hebben.

Gelet op de schade die de linkse gutmensch heeft aangericht, moet die redder in de nood geen aanhanger van de linkse gedachte zijn.